We waren op weg naar het
ULC Sirius introductiekamp. De geheime locatie was inmiddels bekend geworden:
Lierop. Ik had er nog nooit van gehoord en dat bleek niet zo vreemd te zijn.
Het meisje wiens koffer ik praktisch op schoot had zei: ‘Lierop is een of ander
boerengat in de buurt van Eindhoven’. Ik zag een uitgestorven dorp met hier en
daar een verdwaalde PSV’er voor me.
Van te voren hadden we een
checklist toegestuurd gekregen. Een outfit voor een themafeest, een plaksnor voor
de bonte avond en een hoelahoep is een kleine greep uit de lijst.
Een hoelahoep? Jazeker.
Een paar dagen voor het kamp had ik hem gekocht en ik kon het de verkoper niet
kwalijk nemen dat hij me verbaasd bekeek. Thuis aangekomen begon ik als een
bezetene te oefenen. Ik bakte er -en dan druk ik het nog zacht uit- niets van.
Hoe had ik dit als klein meisje voor elkaar gekregen? Nieuwsgierig vroeg ik me
af wat de opdracht zou kunnen zijn. Met twee personen in één hoelahoep? Erdoorheen
springen? Met vier hoepels tegelijkertijd?
Gelukkig had bijna
iedereen het handige ronde herkenningsobject meegenomen. In de bus keek een vrouw
me kwaad aan omdat mijn hoepel bij elke bocht tegen haar oor stootte.
Verontschuldigend haalde ik mijn schouders op waarbij ik mijn bovenarm tegen de
billen van een andere ULC’er stootte. Je leert elkaar goed kennen tijdens zo’n
reis, absoluut.
Eenmaal aangekomen bleek
Lierop een schattig, idyllisch dorpje omringd door weilanden en –vooruit, zo
schattig was het dus niet- het WK motorcross. Alle eerstejaars maakten voor het
eerst kennis met elkaar. Dit maakte het tot een super ervaring. Maar waar de
hoelahoep voor was? Geen flauw idee!