Het tweede semester is een paar weken geleden van start gegaan, na een hele lange kerstvakantie van langer dan een maand. Iedereen is voldoende uitgerust, en kan weer met volle energie en motivatie beginnen aan de studie, zou men denken.
Toch is dit niet het geval. Eerst zat ik in een werkgroep waarbij bijna iedereen voorbereid naar de werkgroep lessen kwam, waarbij hoorcolleges volgen niet als een keuze maar als een plicht werd gezien, en waarbij bijna iedereen -ondanks dat men het zo nutteloos vond- toch participeerde aan de mentoruren op de maandagochtend om 09.00 uur.
Nu is het toch anders allemaal. We hebben maar 6 contacturen, die verspreid zijn over 3 dagen; je zou je haast schuldig moeten voelen als je dan nog verzuimt. Toch blijkt de vrijdagochtend 11.00 veel te vroeg te zijn voor velen, gezien maar de helft komt opdagen. Ook gaan die enthousiaste vingers niet zo snel meer omhoog wanneer er een vraag gesteld wordt betreffende de stof van de week. Mijn docente van Internationaal- en Europees Recht bevestigde vrijdag dan ook dat we echt beter ons best moesten doen, gezien bijvoorbeeld niemand de moeite had genomen een werkgroep opdracht te maken waarbij je iets op internet moest opzoeken, terwijl het een opzoekwerk van 2 minuten bleek te zijn. Heel eerlijk gezegd: ook ik had deze opdracht geheel verzuimd.
Toch wel gek dat de motivatie bij velen in vergaande mate achteruitgegaan is na zo’n switch van semester 1 naar 2. In een werkgroep waarbij iedereen in semester 1 het maximum aantal studiepunten gehaald heeft, verwacht je toch studenten met volle motivatie. Ook bij mezelf merk ik dat mijn ijverigheid wat aan het wegzakken is. Die lange kerstvakantie doet toch echt iets met je hoor..