Reisjes maken

Gisteren, zo rond elven in de avond, belde een amice mij op. ''We gaan morgen naar Zweden'', sprak hij resoluut. ''Oh?'', was mijn antwoord en een korte toelichting volgde met de volgende elementen: meisje studeert in Lund, overnachten dus gratis, pimpelen, koffie drinken op locatie, rustig naar buiten kijken, once in a lifetime, herfst''. U begrijpt, ik ging overstag.

Er werd dus razend snel beleid gevoerd. Waar men normaal gesproken weken met voorbereidingen bezig is, lukte het ons om wagens, voedsel en routes in een tijdsbestek van 14 uur te regelen. Een power-wasje werd gedraaid, de kachel roodgloeiend om het te laten drogen, zodat we met frisse kledij richting het Noorden konden gaan.

Het is pure waanzin. Niet alleen ontbreekt het me ernstig aan liquiditeiten, ik had ook genoeg te doen dit weekend. Papers konden afgemaakt worden, werkgroepen gelezen en geschreven, moeders gebeld, Chopin deftig met pijp bespelen. Maar neen, onder de noemer 'alleen in de studententijd heeft de mens veel tijd' permitteer ik me vaker dit soort grapjes. Parijs en Barcelona gingen al voor.

Toch blijken ze altijd briljant te zijn. Een combinatie van onmiddellijk aanpassen aan de situatie en frivoliteit door de uitzonderlijkheid. Men gaat heen met amper bagage en keert terug met veel. Geestelijke bagage zou men dat wel kunnen noemen.

Het is op dit soort momenten dat ik me besef dat het studentenleven mogelijk inderdaad de beste tijd van je leven is. De volledige vrijheid, het gebrek aan verantwoordelijkheid, de optimale conditie van lichaam en geest en het (on)vermogen om geld te toveren van curieuze plekken.

Mijn moeder heb ik toch maar gebeld. Zij vond het minder 'konings' dat ik haar deed beloven. Typische praktische bezwaren waar ik niet aan gedacht had; vermoeidheid door uren in de wagen niks doen, gevaren op de weg (basji-boezoeks en noormannen), verleidelijke Zweedse dames én het gevaar om al het geld in een avond te verkwisten aan alcohol.

Achja, het is mijn moeder.

Die begrijpt dat allemaal niet zo.