Het rubato van een scriptie
Een jaar geleden rond deze tijd schreef ik mijn bachelorscriptie met de titel ‘’ Kunst en recht, de moeilijkheden op het gebied van dwaling, originaire eigendomsverkrijging en veilingkoop’’. Toen ik in 2007 aan mijn studie Rechtsgeleerdheid begon had ik geen flauw idee wat dwaling of originaire wijze van eigendomsverkrijging waren. Sterker nog, in mijn eerste jaar haalde ik met hakken over de sloot deze privaatrechtelijke onderwerpen.
Het schrijven van mijn scriptie was een prachtige klus. Ik had gekozen voor een origineel onderwerp dat me bovendien zeer boeide en op mijn gemak begon ik een maand voor inleverdatum met nadenken. Het fantastische van nadenken en met name diep nadenken is dat het op vrijwel elke plek kan en er interessant uitziet. Het proces van reflectie vond met name plaats in de tuin van mijn studentenhuis waar in mijn nabije omgeving zich naast zware juridische kost Donald Duck’s en versnaperingen bevonden. U begrijpt, in dergelijke omstandigheden kan de kracht van de geest tot ongekende hoogten geraken.
Eenmaal een constructie en onderwerpen in mijn hoofd gerangschikt werd het tijd daadwerkelijk op onderzoek te gaan. In verborgen kamers die ik enkel kon openen door middel van op slangachtige wijze te lispelen vond ik, naast verloren baardharen van een grijze professor, mijn vergeelde lectuur. Daar de sfeer in de bibliotheek te gelaten was door honderd andere scriptieschrijvers toog ik wederom naar mijn kamer en voorzag mij van wat zwart goud (ook wel jazz genoemd) en in een luie stoel raasde ik door de hoofdstukken heen.
Alle informatie zat in mijn hoofd of in een boek. Voor velen wacht dan het kardinale, meest moeilijke proces: de schepping. Het schrijven. Het tastbaar maken van een idee. De grootste obstakels ontstaan bij dit proces. In de verbeeldingsvermogen lijkt alles briljanter dan als het uiteindelijk op een statisch, zwijgend Worddocument staat. Het is de frustratie van velen. Het niet vinden van woorden of frases. Chopin werd razend gek omdat hij zijn muziek niet volledig naar zijn behoren op papier kon krijgen. Daarom staat er bij praktisch elk werk het teken ‘rubato’ dat niet meer wil zeggen dan ‘in vrijheid gespeeld’. Zijn opus blijft daarom interessant; er zijn pianisten die er doorheen razen en er zijn pianisten die het zeer kalm aan benaderen.
Veel mijner medestudenten vergaten dat het schrijven van een scriptie niet meer is dan het spelen van een ballade van Chopin. Er is geoefend, alle informatie staat geschreven, nu alleen nog het belangrijke eindpunt. Als ik schrijf dan schrijf ik in een volledig infernaal tempo. Mijn vingers verlaten het toetsenbord voor geen moment en ik schiet door als ware de duivel mijn controleur. Ik sprak laatst met een vriend die een maand geschreven had aan zijn scriptie. Toen ik als antwoord gaf dat ik mijn scriptie in twee dagen geschreven had keek hij me met ongeloof aan.
Hij had het rubato niet begrepen.