Latijnerij

Juist voordat ik ging studeren werd ik door enkele scholieren uit juristenfamilies erop gewezen dat tentamens aan de faculteit Rechtsgeleerdheid in het Latijn zouden worden afgenomen. Een mondelinge toets waarin men tegenover een bebrilde hoogleraar in toga peentjes zweette en oneindig lange, taaie stukken van de grote klassieke geesten vlekkeloos moest reproduceren. Ik kan niet zeggen dat ik teleurgesteld was toen ik voor het eerst plaatsnam in een grote aula op de Uithof voor mijn tentamen. Het deed me denken aan het eindexamen. Driehonderd achttienjarige onwetenden die nerveus lachend plaatsnemen en na drie uur met een steen op de maag de doorgaans gigantische zaal verlaten. Vergis u niet, het menselijk brein kan met het jaar volwassen worden maar het maken van een tentamen/examen blijft immer een beproeving. Doch, juist doordat het universitaire studeren zoveel tradities met zich meebrengt die men kan herleiden tot onze Romeinse en Griekse filosofes volgde ik in mijn derde jaar met bijzonder veel plezier het vak ‘Rechtsgeschiedenis’. Met ongeloof nam ik de stof tot mij en kwam zeer spoedig tot de conclusie dat grote delen van ons rechtstelsel haast identiek zijn. En, het was een uiterst komisch vak. Rechtszaken waarin oude baasjes elkaar kundig en eloquent bevochten over een koe of een slaaf, juridische tradities waar het breken van een soort steen als rechtshandeling gold. Het kon maar niet op en ik genoot. Totdat daar de dagen voor het tentamen plots voor de deur stonden. Als immer ijverige student ging ik dadelijk aan de slag maar schrok na twee hoofdstukken danig; het was allemachtig toch waar. Want waar ik na mijn eerste tentamen de waarschuwing der lijzige scholieren had weggewuifd concludeerde ik nu dat er maar één weg naar Rome was. En zo, wijl zij vrolijk op het terras zaten zweette ik peentjes en poogde oneindig lange, taaie stukken van de grote klassieke geesten te reproduceren. ‘’Errare humanum est’’!