Lodewijk Nikepoleon.
Een week geleden moest ik in het weekend flink wat studeren terwijl mijn huisgenoot besloot om flink wat te gaan chillen. Een eventuele frictie vermijdend zocht ik heil in de puike studielocaties die de Universiteit Utrecht rijk zou moeten zijn. Wie wil er nu niet wijsheid vergaren in het voormalig paleis van Lodewijk Napoleon (die overigens een positieve invloed heeft gehad op de ontwikkeling van het Nederlandse recht kinderen) gevestigd aan de immer fantastische Drift?
Welnu, het was de derde week dat onderwijs zijn start had doen inluiden dus mijlen weg van tentamens of andere capriolen. Een oase van rust zou er heersen. In die rust zou ik, kalm en wat bedeesd een tweetjasje dragend (een fel contrast met de fluor van de sportschoen die blijkbaar substituut is geworden voor normaal schoeisel) mij tussen de boeken voegen en eventueel in de pauze een klein sigaartje roken. Die sigaar werd op een ander moment gerookt, graag verwijs ik naar twee columns terug. Enfin, u stelt het zich voor, een sfeervolle Oxford-achtige stijl de zaterdagmiddag spenderen.
Wat een massale terreur het echter bleek te zijn! Bij binnenkomst zag ik louter schaars geklede figuren water drinken – zelfs als klassieke man weet ik dat water enkel bij de wijn gedronken wordt, niet in Universitaire Bibliotheken- en de norse portier vroeg mij om moeilijke bewijzen die ik niet op zak had. Een klein psychologisch steekspel volgde (heeft U wel uw bewijs mijnheer?!) en mijn entree was verzekerd.
Waar ik een moment in de waan verkeerde dat er een computer beschikbaar zou zijn moest ik spoedig inzien dat niet alleen alle elektronica door nikes werd bemand doch eveneens de meest geheime werkplek kende een eigenaar. Opvallend genoeg werd er veel gedaan, maar niet gestudeerd. Mensen speelde scrable via lange afstand, spraken en stuurden brieven via dezelfde lange afstand naar lieden die een etage onder hen zaten of deden competities zuchten dan wel gapen. Fatsoensnormen onder studenten zijn enkel via onzichtbare mores op de verenigingen aanwezig, klaarblijkelijk niet in het paleis van Lodewijk Napoleon.
Ik vluchtte richting een café waar gemaalde bonen mij tot rust konden manen maar neen! Elk etablissement in de omgeving van de UBB zat vol met japonnen, chillpants en nikes.
Teleurgesteld concluderend dat reeds een half uur mijner waardevolle tijd was verloren gegaan ging ik naar een tweed-jasjes winkel.
De eigenaar verwachtte me al.