Braak
Het was wel wat frisjes toen ik in de nacht van gisteren op de fiets stapte. Ik had een klein borreltje genomen maar niet te veel, ik moest de dag erna nog het een en ander doen. Daar ik vrij casual (lees: de student-ziet-streepje-zon-doet-korte-broek-aan) gekleed was had ik mijn mooie, sportieve horloge om dat ik voor mijn 21e verjaardag kreeg. Ik stapte mijn fiets af en liep naar beneden richting het souterrain waar ik met een andere maat woon. Wacht. Er klopt iets niet. De deur staat open en er brand licht. Paniek. Kloppend hart. Er is ingebroken en de inbreker is mogelijk nog binnen.
Wat doe je dan als student? Niet naar binnen gaan uiteraard maar de politie bellen. De leden van de sterke arm hadden het echter druk genoeg met de waanzin die elke zaterdagavond plaats vindt in de binnenstad van Utrecht. Huisgenoot gebeld die dacht dat het een grap was. Nog een keer gebeld. Samen naar binnen gaan. Eerste constatering: computers staan er nog. CHILL. Tweede constatering: er is grondig gezocht. Derde constatering: een ipod en gouden manchetknopen ontbreken. Damn.
De politie arriveert, er worden handen geschud, men spreekt kalm en slaat het glas whisky af dat ik aanbood. Schaamte vervangt de schok als de politie in de keuken staat die ongekend smerig is met stapels afwas en een leger aan fruitvliegjes. De mannen doen hun werk, ik kijk het geheel een beetje beduusd aan en neem nog een slok om te kalmeren.
Nadat er een briljante barricade is bedacht zoek ik mijn rust in een kamer van een clubgenoot die zo vriendelijk bleek om bij zijn vriendin te blijven. Relaxed. In een vreemd bed beter voelen dan in je eigen. Zo ver mag het niet komen. De gedachte dat in je enige safe-haven een vreemd figuur door je spullen gaat is een onprettige.
De dag erna; schade opmeten. Er moet een geheel nieuwe deur in. Gezien ik woon in een monumentenpand gaat dit 3 weken duren. Verdomd. Wat getimmer en geboor verstoren de zondagochtendrust. De keuken wordt schoon gemaakt. Grappen dat het toch nog ergens goed voor was.
Voordat ik wil douchen leg ik mijn horloge op de plek waar hij normaal ligt en waar mijn andere ook zou moeten liggen. Die ligt er niet. Een horloge van minder dan een half jaar oud. Verdwenen. Humeur. Gevloek.
Maar ook relativeren. Er is niks met me aan de hand, geen verwonding of aanslag. De duurste zaken staan er nog. En wijsheid: inboedelverzekering afsluiten, altijd licht aan laten, deur dubbel op slot.
Dit is het moment waarom je weet: geen ouders, geen niks. Jij moet dit nu gaan regelen.
Volwassen zijn.