Mijn liefde voor koffie is slechts recentelijk ontstaan. Ongeveer twee jaar geleden was ik met mijn jaarclub in de koude bergen van Frankrijk voor dag en dauw opgestaan om de nog ongerepte pistes te kunnen afdalen. Dat mijn ogen het uiterst oneens waren met deze keuze bleef niet onopgemerkt en voor dat ik het wist kreeg ik een dampende mok in mijn handen gedrukt. Veel suiker, dat hielp. Alsof ik een natte krant met citroenzuur dronk, zo smaakte mijn eerste ervaring.
Gelukkig heb ik het leren drinken in Toulouse. De Toulousaines, dichter verwant aan Spanje dan aan Frankrijk, houden van een kleine, straffe bak (vergelijkbaar met de Nederlandse espresso). Voor een eveneens kleine prijs wordt deze geserveerd met immer een glas water. Door de vele zonuren zat ik vrijwel altijd op een klein terras te genieten van un petit café. Mijn bezoeken stonden wellicht ook in nauw verband met mijn heimelijke affectie voor het meisje dat me voorzag van de gemalen bonen. Uit haar hand smaakte het magisch.
In een discussie over Utrecht merkte een amice op dat Utrecht geen ronde pleintjes kent. U kent ze vast, een rond pleintje met een fontein omringd door charmante huizen. Ik moest daar over nadenken. Er zijn veel plekken waar een student zijn koffie kan nuttigen. Zeer aan te raden zijn de Zaak, Orloff, Broodnodig -indien het lekker weer is- en als u zich hip voelt, Het Gras van de Buren.
Maar de momenten waarop men beseft hoe klein Nederland is zijn gelegen in de kleine details; geen koffiehuizen met grandeur, geen ronde pleintjes waar duiven en muzikanten verdwaalde tonen spelen, en geen glaasje water.
Geen pietluttig klein glaasje water.