Even helemaal niks
Inmiddels ben ik twee weken terug in het lage land. Het is dan een kwestie van het leven oppakken waar de mens het een half jaar geleden had gelaten. In mijn geval liet ik betrekkelijk veel achter. Zo nam ik afscheid van mijn oude vriendenclub (in de studentenwereld ook wel VVV – vriendjes van vroeger- genoemd), mijn jaarclub, commissie, dispuut, huis en familie. Dat zijn een redelijke verzameling verschillende verstandshoudingen. Doch éen ding hadden ze gemeen; ik zou een half jaar in hun gezelschap afwezig zijn.
Eenmaal teruggekomen is het een proces van inhalen. Per persoon is dit afhankelijk. Sommigen gaan exact door zoals ze weggingen, anderen doen het stapsgewijs en nog anderen worden onrustig en verlangen terug naar waar ze vandaan kwamen. Gaarne verneem ik alle verhalen en wijzigingen die geschied zijn in mijn absentie. Dit onder het genot van een hapje of borrel. Dat dit veel tijd kan kosten is vrij logisch. Zo moet ik bij een bezoek naar mijn moeder al mijn reizen in de kleinste details vertellen beginnende vanaf ‘ik vertrok’.
Waar in mijn agenda 21 juni ‘vertrek’ had kunnen staan (ware het niet dat ik geen agenda heb) zijn mijn dagen nu gevuld. Ik heb mijn kamer amper nieuw leven ingeblazen en gekuist of er komt een leger vrinden die luid lachend zich wederom zeer thuis voelen op mijn souterrain woning in de binnenstad. Amper zat ik op mijn stoel en er deden zich weer clubetentjes, vergaderingen, installaties, weekenden en familiebezoeken voor. Het deed me beseffen hoe druk ik mijn leven had gemaakt en hoe schril dat in contrast stond met mijn eerste dag in Toulouse.
Mijn fictieve agenda was daar leger dan mijn portefeuille is aan het eind van de maand. Ik had helemaal niks. Ik had eindelijk ‘tijd voor mijzelf’. Tijd voor jezelf, dat komt zo nu en dan goed uit.
Zo was er eindelijk de tijd om alle boeken te lezen die ik nog moest lezen, enkele lastig te doorgronden films van Fellini te bekijken, mijn collectie surrealistische literatuur te versterken, Franse en Duitse grammatica (mit, nach, bei, zeit) te verbeteren, de correspondentie van Van Gogh te doorspitten, buikspieren te ontwikkelen, nog meer jazzmuziek luisteren totdat mijn oren zelf op trompetten leken, mijn Itunes bibliotheek rangschikken met correcte albumhoezen, essays over recht en kunst schrijven, leren te strijken, te joggen, te wielrennen, mijn oma brieven schrijven, een bestand van mijn 06-nummers bijhouden; kortom, er was genoeg te doen!
Maar die avond nam ik luid zuchtend plaats in een fauteuil, stak een sigaar op en deed helemaal niets.
Want helemaal niks, dat komt zo nu en dan goed uit.