Een laatste schrijven
''This is the end, beautiful friend the end.'', zingt Jim Morrison in het nummer 'The End' van The Doors. Het originele, 11 minuten durende nummer kon rekenen op de nodige controverse vanwege -voor die tijd- enkele heftige zinnen. Het leidde zelfs tot de definitieve breuk van Morrison met zijn familie. Als liefhebber van The Doors vind ik het nummer sowieso ongekend maar het werd tot een hoger niveau getild door de epische film Apocalypse Now.
Apocalypse Now is een cultfilm uit 1979 geregisseerd door Francis Ford Coppola die eerder klassiekers als The Godfather op zijn naam had staan. Het is een testament dat de waanzin van de Vietnam oorlog perfect weerspiegeld. Het volledige gebrek aan controle, directie en geestelijke gezondheid in combinatie met de onophoudelijke vochtige warmte van de jungle zijn elementen die Coppola als geen ander heeft weten te schilderen op het grote doek. Neem daarbij de combinatie van een volledig opgefokte Martin Sheen en een helse, onnavolgbare Marlon Brando en voilá, alle ingrediënten voor een briljante film.
Toen ik vrijdagochtend van een dispuutsgenoot bericht kreeg dat een obscuur theatertje in Amsterdam die avond de film zou draaien kon ik uiteraard mijzelf deze fantastische mogelijkheid niet ontnemen. Enkele uren later zat ik aldus in de trein richting Amsterdam waar na een kleine borrel we plaatsnamen op het balkon van de bioscoopzaal. Amsterdam, het bruisende centrum voor hipsters en snelle Zuid-As juristen. Onze eigen tafel, gekoelde versnaperingen en een goed gezelschap. In de drukke stad die geen nachtrust kent zaten wij enigszins gespannen te wachten op het begin van de film.
Deze sloeg, net als de napalm, in als een bom. Eenmaal de rust van de zaal verlaten waande ik me zelf in een Vietnam. De chaos van dronken studenten, wiettoeristen, souteneurs en lawaai. Nadat de nachttrein op een haar na was gehaald en de daaropvolgende tweede waanzin met schreeuwende schorre blonde vrouwen, slapende zakenmannen en arme vakantiegangers met de slaap nog in hun ogen stopte de trein tot stilstand. Één highfive en een nachtwandeling plofte ik neer op mijn bed. Ik zou heerlijk kunnen uitslapen in mijn frisse kamer, had weer beschikking tot een werkend O.V en een fiets en kon me op alle manieren verstaanbaar maken.
De heerlijke rust. Ik was terug.