Tijdens een eerdere studie werd ik er al mee geconfronteerd, al was het toen uiteindelijk nog niet verplicht. Nu helaas wel. Om je bachelordiploma Rechtsgeleerdheid te krijgen moet er een portfolio gemaakt worden. In het Latijn betekent ‘portfolio’ het dragen van een vel papier. Dat klinkt nog niet zo gek, maar helaas is de huidige interpretatie van het portfolio iets omvangrijker.
Het portfolio is een soort overzicht van al je werk gedurende de drie jaar van de studie. Van alles en nog wat moet erin: ingeleverde verslagen, cijferlijsten, reflecties, papers, documenten die inzicht geven in ontwikkelde vaardigheden, je CV, etc.
Mijn definitie van ‘portfolio’ zou zijn: het dragen van een hele stapel nutteloze papieren die geen enkel doel dient, veel tijd kost om samen te stellen en ook nog eens slecht is voor het milieu. Het gaat helemaal nergens over. Mijn cijferlijsten heeft de universiteit al. Dat geldt ook voor al die ingeleverde verslagen en papers, want als die tijdens de desbetreffende vakken niet zouden zijn ingeleverd, dan had je een bepaald vak nooit kunnen afronden en dus niet kunnen afstuderen. Dus waarom moet ik nou als bewijs wéér al die verslagen uitprinten? Wat moet de universiteit met mijn CV? Zij worden (waarschijnlijk) toch niet mijn werkgever. En als ze een reflectie willen, dan heeft een gesprek met mijn tutor meer zin dan een oninteractief verhaaltje op papier.
Helaas zijn de portfolio’s aan een opmars bezig. Voor het keuzevak Legal English for Academic Purposes (LEAP) moest er laatst ook al een portfolio worden ingeleverd. Daarin moest ik alle door mij gelezen artikelen uitprinten, word diagrams maken, samenvattinkjes bijvoegen, nieuw geleerde woorden opschrijven, etc. En dan wordt er nog een cijfer voor gegeven ook nog.
Misschien moet er ook maar eens een verplichting komen voor docenten om elk jaar een uitgebreid portfolio te schrijven. Gelijke monniken gelijke kappen. Kunnen zij ook eens ervaren hoe stompzonnig het is. Eens kijken hoe snel het ‘onkruid’ der portfolio’s dan zal verdwijnen.