In stress-volle dagen kan soms iedere kleine tegenslag teveel zijn. Om er eens wat te noemen; gisteren wilde ik een blog posten en weigerde de site permanent dienst. Ik klikte op 'publiceren' en kreeg vervolgens een foutmelding. Daarna weer op het 'pijltje terug' dan maar gedrukt en waarempel: de blog is verdwenen! Neeee. De moed is me direct in de schoenen gezakt en ik besluit het vandaag maar weer eens te proberen. Op hoop van zegen dan maar.
Een ander voorbeeld is vriendin S. die ineens in het ziekenhuis beland. Bij het lezen van het berichtje dat ze is opgenomen schiet ik spontaan in de stress. Wat er aan de hand is weet men niet. O jéé. Waar ze precies ligt weet men dan weer wel. Ik besluit diezelfde dag nog in het bezoekuur naar het ziekenhuis te fietsen. De scriptie laten we maar even voor wat het is. Op het moment dat ik op de fiets stap begint het te stortregenen. Nu heb ik een hekel aan fietsen én aan regen dus laat staan aan die twee samen. Als een verzopen katje schiet ik het ziekenhuis in. Wanneer ik na een uur het ziekenhuis verlaat blijkt het al donker en krijg ik opnieuw stress; mijn fietslicht doet het namelijk niet en omdat ik niet wéér een boete wil besluit ik door allerlei smalle steegjes niet toegankelijk voor politieauto's mijn weg naar huis te vinden.
Ondertussen in nog steeds onbekend wat vriendin S. onder de leden heeft. Daarom stress ik al scriptieschrijvend door. De deadline voor mijn laatste scriptiehoofdstuk (!) is woensdag al dus dat legt ook weer de nodige stress aan m'n voeten. Daar komt bij dat de onderwerpen verzekering en limitering van de verplichting tot schadevergoeding me inmiddels duizelen. Dat is een teken dat het moment om een rustdag in te lassen aangebroken is. Maar met de deadline woensdag gaat dat denk ik niet meer lukken.
Het ergste is nog wel dat gisteren in het ziekenhuis vriendin S. aan míj vroeg of ik me wel goed voel. Of ik heb gehuild vraagt ze. Want mijn ogen zien zo rood. Of ik slecht slaap. Want ik heb enorme wallen. En eigenlijk zie ik ook nogal pips. Ik geef de schuld maar even aan de scriptie.