Sinds gisteren heb ik een IPhone. Totaal onverantwoord natuurlijk, maar als een meisje van de MTV-zap-generatie die verslaafd is aan diensten als Hyves, Twitter en Facebook kon ik er niet aan ontkomen: ik moest een IPhone hebben. Gisteren heb ik hem gehaald: als beloning en motivatie. Als beloning omdat ik een week kei-, maar dan ook keihard heb geleerd voor een heel belangrijk tentamen. Een tentamen dat bepaalt of ik volgend jaar aan mijn master kan beginnen of dat ik mezelf nog een jaartje bachelorstudent mag noemen. En als je jezelf dan dagenlang hebt afgebeuld en als een lijk door het huis loopt met een bleek gezicht en zwarte kringen, dan mag je jezelf als het allemaal voorbij is ook rijkelijk belonen.
Dus ben ik nu de trotse eigenaar van een hippe zwarte IPhone waarvan de batterij het zwaar te verduren heeft met alle applicaties die ik aan het installeren ben. Aangezien ik elke dag van Haarlem naar Utrecht reis, moet ik én wat te doen hebben in de trein én zijn apps als Google Maps, NS en 9292ov erg handig. Maar vanochtend heb ik het grote nadeel van de IPhone ontdekt: het ding is verslavend. En ook al ben ik verlost van het ene hele belangrijke tentamen, het andere hele belangrijke tentamen is aanstaande maandag. Eigenlijk zou ik die IPhone in een kluis moeten stoppen en er pas weer vanavond uithalen, tijdens de finale van XFactor. Want ik moet natuurlijk wel tijdens de finale op Twitter kunnen discussieren over wie gaat winnen en wie niet. Op dit moment vind ik de apps interessanter dan het sociale verzekeringsrecht van Nederland, en dat zegt alweer genoeg: ik ben een echt MTV-zap-generatie-meisje :)