Als studievereniging kun je natuurlijk alle mooie plannetjes niet uitvoeren zonder de steun van onze sponsors. Daarom gaan de commissaris externe betrekkingen (hele mond vol voor iets heel simpels, namelijk degene die het geld binnenbrengt), Roderick en ik samen langs bij veel kantoren. Deze week was ook weer zo’n week met talloze bezoeken. En als 19-jarigen is dat toch best wel spannend. Je hijst je in je (mantel-)pak en reist, bepakt met al je mooie foldermateriaal, van hot naar her om recruiters te overtuigen dat wij net even anders zijn dan al die andere studie- en studentenverenigingen, dat onze activiteiten net even inhoudelijker zijn en dat wij hun steun daarom ontzettend waard zijn.
Zo begonnen we maandag, vol goede moed aan ons eerste kantoorbezoek van de week. Na de treintijden te hebben gecheckt, belde ik Roderick nog even om af te stemmen, zodat we in dezelfde trein zouden stappen richting de Zuid-As (Amsterdam). Op de Zuid-As zitten eigenlijk alle groten der aarde, en ging ik er al vanuit dat we daar weer heen moesten.
Vijf minuten later belde Roderick echter terug: we moesten deze keer naar Rotterdam. Andere trein dus. Onderweg hadden we het er nog over hoe stom het wel niet geweest zou zijn als we in Amsterdam hadden gestaan! Gelukkig kwam Roderick er op tijd achter kwam dat we naar Rotterdam moesten. Eenmaal op Rotterdam Centraal aangekomen grapte ik nog even: stel dat we wel in Amsterdam moesten zijn!
Waarschijnlijk voel je hem al aankomen: eenmaal aangekomen op het desbetreffende kantoor kregen we te horen dat we toch echt in Amsterdam hadden moeten zijn. Ontzettend handig, die kantoren met 1000 vestigingen. We konden onverrichter zake, met de staart tussen de benen, weer terug op de trein naar Utrecht. Dat is nou nog een echte bummer: we hadden zelfs ons hoorcollege gemist voor deze afspraak. Roderick vond dat we het maar van de positieve kant moesten bekijken; zo kom je namelijk nog eens ergens! Hij heeft ook wel gelijk: niet veel tweedejaars studenten mogen langs bij zo’n 40 praktijkcontacten.
Gelukkig waren we niet de eersten die zoiets stoms hadden gedaan en mochten we op woensdag weer langskomen. Die keer echt in Rotterdam!
Carrie