Eens blogje van twee weken geleden inmiddels alweer. In dat blogje vertelde ik (Tom) dat ik mee zou gaan doen aan de Nationale Snelpleitwedstrijden en de dag daarop zou vertrekken naar Eurodisney. Voor de die-hard blogvolgers zal inmiddels het ingewikkelde schema duidelijk zijn geworden waarin huize Hoogstraat haar blogs post (een gezamelijke huisblog, dan Carrie, een blog van mij en daarna Wouter, waarna we weer beginnen met een gezamenlijke huisblog). Aangezien Carrie de laatste blog van ons huis voor haar rekening heeft genomen, is nu eindelijk de beurt weer aan mij om een stukje te schrijven. Een mooie gelegenheid om te vertellen hoe het was in Eurodisney en hoe het gegaan was bij de pleitwedstrijd.
Om maar met die laatste te beginnen: heel goed! Samen met twee andere ULC’ers ben ik tweede geworden. Een onverwacht resultaat, omdat we (als eerste- en tweedejaars studenten) het moesten opnemen tegen een aantal teams die al in de masterfase van hun studie zitten. Dan blijkt dat al die werkgroepen privaatrecht niet voor niets zijn geweest en dat er toch écht wel iets zinnigs in alle boeken staat die je voor de studie moet lezen. De grootste uitdaging was om in een half uurtje soms een heel rechtsgebied te verkennen, omdat we daar nog nooit iets mee gedaan hadden (personen- en familierecht, failissementsrecht). Gelukkig is dat beide keren gelukt, ondanks soms lastige vragen van de jury. De finale hebben we helaas net niet gewonnen, maar ik was toch erg blij met het resultaat. Ik moet eerlijk zeggen dat ik privaatrecht nooit het interessantste vond, maar dat ik het nu wel leuk begin te vinden. Ik denk dat dat vaak het geval is: als je een kijkje in de praktijk van een rechtsgebied krijgt, is het makkelijker om je er voor te interesseren.
Om het sprookje compleet te maken vertrok ik de dag er op nog naar Eurodisney. Ik was er nog nooit geweest en moest dus ook even wennen aan hoe het er in zo’n park aan toe gaat. Horden mensen die allemaal in dezelfde attractie willen en met dezelfde sprookjesfiguren op de foto willen gaan. Toen ik eenmaal doorhad dat je niet overal in de rij hoeft te staan, maar dat je voor sommige attracties ook een fastpass kan trekken werd het al een stuk makkelijker (voor de mede-Disney-onwetenden: een fastpass is een kaartje dat je kan trekken bij een attractie met een tijd er op. Als je rond die tijd terugkomt hoef je niet in de rij te gaan staan en mag je bijna gelijk doorlopen naar binnen. Voordeel voor jou is dat je niet gelijk hoeft te wachten, voordeel voor Disney is dat de mensen een beetje gespreid over de dag naar de attractie toe komen). Een ideaal systeem! Als iemand die een hekel aan wachten heeft, zie ik overal toepassingen: bij de dokter, de tandarts, de telefonische helpdesk, ga zo maar door… Met een beetje goede wil (en wat elfenstof van Tinkerbell) moet het allemaal een stuk makkelijker kunnen in Nederland!
Tom
Om maar met die laatste te beginnen: heel goed! Samen met twee andere ULC’ers ben ik tweede geworden. Een onverwacht resultaat, omdat we (als eerste- en tweedejaars studenten) het moesten opnemen tegen een aantal teams die al in de masterfase van hun studie zitten. Dan blijkt dat al die werkgroepen privaatrecht niet voor niets zijn geweest en dat er toch écht wel iets zinnigs in alle boeken staat die je voor de studie moet lezen. De grootste uitdaging was om in een half uurtje soms een heel rechtsgebied te verkennen, omdat we daar nog nooit iets mee gedaan hadden (personen- en familierecht, failissementsrecht). Gelukkig is dat beide keren gelukt, ondanks soms lastige vragen van de jury. De finale hebben we helaas net niet gewonnen, maar ik was toch erg blij met het resultaat. Ik moet eerlijk zeggen dat ik privaatrecht nooit het interessantste vond, maar dat ik het nu wel leuk begin te vinden. Ik denk dat dat vaak het geval is: als je een kijkje in de praktijk van een rechtsgebied krijgt, is het makkelijker om je er voor te interesseren.
Om het sprookje compleet te maken vertrok ik de dag er op nog naar Eurodisney. Ik was er nog nooit geweest en moest dus ook even wennen aan hoe het er in zo’n park aan toe gaat. Horden mensen die allemaal in dezelfde attractie willen en met dezelfde sprookjesfiguren op de foto willen gaan. Toen ik eenmaal doorhad dat je niet overal in de rij hoeft te staan, maar dat je voor sommige attracties ook een fastpass kan trekken werd het al een stuk makkelijker (voor de mede-Disney-onwetenden: een fastpass is een kaartje dat je kan trekken bij een attractie met een tijd er op. Als je rond die tijd terugkomt hoef je niet in de rij te gaan staan en mag je bijna gelijk doorlopen naar binnen. Voordeel voor jou is dat je niet gelijk hoeft te wachten, voordeel voor Disney is dat de mensen een beetje gespreid over de dag naar de attractie toe komen). Een ideaal systeem! Als iemand die een hekel aan wachten heeft, zie ik overal toepassingen: bij de dokter, de tandarts, de telefonische helpdesk, ga zo maar door… Met een beetje goede wil (en wat elfenstof van Tinkerbell) moet het allemaal een stuk makkelijker kunnen in Nederland!
Tom