De beslommeringen van het normale leven hebben Huize Hoogstraat weer in haar greep genomen: er wordt gestudeerd, af en toe schoongemaakt (ook op de zolderkamer) en rond een uur of zeven ploffen we allemaal weer op de bank met een bord pasta en een aflevering van Friends. De feestdagen lijken alweer jaren geleden en het leven gaat weer zijn normale gangetje. Eenmaal terug in de hoorcollegebanken lijkt het alsof je er eigenlijk nooit weg bent gegaan. Symposia worden bezocht, vergaderingen genotuleerd en werkgroepen voorbereid. Maar, in al deze sleur is er één ding dat ons alert houdt, dat ervoor zorgt dat we niet ten onder gaan in studieboeken, hoorcolleges en dat soort ongein: de afgelopen week hebben we verdacht weinig regen neer zien komen op de verwilderde planten in onze achtertuin. Langzaam maar zeker lijkt de zomer onze harten weer te ontdooien en onze huid te verwarmen. Onderweg naar je werkgroep merk je dat de bloemen de kop weer uit het zand steken, de bootjes de grachten weer bevaren en de ijssalon eind februari alweer haar deuren opent. Reikhalzend kijken we vooruit naar de zomer, vol terrasjes, potjes voetbal in het park en vooral ook: barbecues in de achtertuin van onze casa. Nog even en we liggen weer in zwemkleding bruin te worden in de ligstoel of de hangmat, nippend aan een zomerse cocktail. Ja, die gedachte houdt ons op de been in de dagelijkse sleur van de gemiddelde rechtenstudent. Hang in there, nog even de laatste winterse kou doorbijten.
Neem een kijkje in het leven van een bachelorstudent Rechten in Utrecht
zondag 17 februari 2008
't Is altijd lente in de ogen van de werkgroepdocente
De beslommeringen van het normale leven hebben Huize Hoogstraat weer in haar greep genomen: er wordt gestudeerd, af en toe schoongemaakt (ook op de zolderkamer) en rond een uur of zeven ploffen we allemaal weer op de bank met een bord pasta en een aflevering van Friends. De feestdagen lijken alweer jaren geleden en het leven gaat weer zijn normale gangetje. Eenmaal terug in de hoorcollegebanken lijkt het alsof je er eigenlijk nooit weg bent gegaan. Symposia worden bezocht, vergaderingen genotuleerd en werkgroepen voorbereid. Maar, in al deze sleur is er één ding dat ons alert houdt, dat ervoor zorgt dat we niet ten onder gaan in studieboeken, hoorcolleges en dat soort ongein: de afgelopen week hebben we verdacht weinig regen neer zien komen op de verwilderde planten in onze achtertuin. Langzaam maar zeker lijkt de zomer onze harten weer te ontdooien en onze huid te verwarmen. Onderweg naar je werkgroep merk je dat de bloemen de kop weer uit het zand steken, de bootjes de grachten weer bevaren en de ijssalon eind februari alweer haar deuren opent. Reikhalzend kijken we vooruit naar de zomer, vol terrasjes, potjes voetbal in het park en vooral ook: barbecues in de achtertuin van onze casa. Nog even en we liggen weer in zwemkleding bruin te worden in de ligstoel of de hangmat, nippend aan een zomerse cocktail. Ja, die gedachte houdt ons op de been in de dagelijkse sleur van de gemiddelde rechtenstudent. Hang in there, nog even de laatste winterse kou doorbijten.