Toen ik vijftien jaar oud was, sleepte een vriendinnetje mij mee naar een voorronde van het Nationaal Jeugddebat (NJD). Ik ben daarna nooit meer weggegaan bij de Nationale Jeugdraad (NJR), waar het Nationaal Jeugddebat een project van is. Voor de duidelijkheid: de Nationale Jeugdraad is een organisatie die zich inzet voor alle jongeren (duh!) van Nederland en ze een stem probeert te geven (www.jeugdraad.nl).
Saai? Naast het feit dat het superhandig is voor je contacten en dat je op veel bijzondere plekken komt (zoals de Tweede Kamer en Justitiële Jeugdinrichtingen) is het ook nog eens supergezellig: ik heb er veel goede vrienden aan over gehouden en zelfs een huisgenoot: Tom!
Gedurende drie jaar ben ik Procesbegeleider (soort van trainer) bij het Nationaal Jeugddebat geweest. Momenteel ben ik trainer van de nieuwe procesbegeleiders en geef ik debattrainingen in Justitiële Jeugdinrichtingen.
Als ik dit laatste vertel, kijken de meesten mij met grote ogen aan. Mijn moeder vind het maar niks dat ik met een groep zedendelinquenten rustig sta te babbelen, mijn vriend vraagt zich af hoe ik er überhaupt bij kom om de dag na kerst om 6 uur in de trein naar Breda te gaan zitten om daar iets te vertellen over debatteren. Die jongeren leren toch niks, die zijn allang verpest. Toch?
Wat de reactie ook is, één ding is vrijwel altijd hetzelfde: over jongeren die in een gevangenis zitten wordt gesproken alsof het een soort ‘aliens’ zijn, ‘outlaws’, die vooral geen onderdeel zijn van onze samenleving.
Als je aankomt in zo’n inrichting is het inderdaad wel even ‘anders’; je moet alles afgeven, een poortje door, sluizenstelsel door, dan volgt de briefing door de begeleiding, je checkt of er speciale spanningen zijn (geweest) binnen de groep in de afgelopen 24 uur en dan is het wachten tot de groep wordt binnengebracht door de groepsbegeleiding. De eerste keer dacht ik dat ik zou bezwijken onder de zenuwen, die maatregelen zijn er ten slotte niet voor niets... Totdat de groep binnenkomt, want wat je dan ziet, is niet veel anders dan op het schoolplein van een gemiddelde middelbare school: jongens en meiden die er allemaal even ‘cool’ uitzien, in groepsverband hun mondje behoorlijk weten te roeren en zeker wel aan hun toekomst denken. Ondertussen spreken ze me met ‘mevrouw’ aan, terwijl ik weet dat sommigen net zo oud of zelfs ouder zijn dan ik ben. Tragisch? Dat zeker, maar het is toch ook altijd mooi om te zien dat sommige jongeren echt nadenken over morele kwesties zoals de doodstraf, en feitelijk hetzelfde zeggen als professoren die daar jaren over hebben nagedacht. De debatten laaien vaak hoog op, en aan zulke inhoudelijke debatten kunnen naar mijn mening veel rechtenstudenten nog een puntje zuigen.
Carrie.
Saai? Naast het feit dat het superhandig is voor je contacten en dat je op veel bijzondere plekken komt (zoals de Tweede Kamer en Justitiële Jeugdinrichtingen) is het ook nog eens supergezellig: ik heb er veel goede vrienden aan over gehouden en zelfs een huisgenoot: Tom!
Gedurende drie jaar ben ik Procesbegeleider (soort van trainer) bij het Nationaal Jeugddebat geweest. Momenteel ben ik trainer van de nieuwe procesbegeleiders en geef ik debattrainingen in Justitiële Jeugdinrichtingen.
Als ik dit laatste vertel, kijken de meesten mij met grote ogen aan. Mijn moeder vind het maar niks dat ik met een groep zedendelinquenten rustig sta te babbelen, mijn vriend vraagt zich af hoe ik er überhaupt bij kom om de dag na kerst om 6 uur in de trein naar Breda te gaan zitten om daar iets te vertellen over debatteren. Die jongeren leren toch niks, die zijn allang verpest. Toch?
Wat de reactie ook is, één ding is vrijwel altijd hetzelfde: over jongeren die in een gevangenis zitten wordt gesproken alsof het een soort ‘aliens’ zijn, ‘outlaws’, die vooral geen onderdeel zijn van onze samenleving.
Als je aankomt in zo’n inrichting is het inderdaad wel even ‘anders’; je moet alles afgeven, een poortje door, sluizenstelsel door, dan volgt de briefing door de begeleiding, je checkt of er speciale spanningen zijn (geweest) binnen de groep in de afgelopen 24 uur en dan is het wachten tot de groep wordt binnengebracht door de groepsbegeleiding. De eerste keer dacht ik dat ik zou bezwijken onder de zenuwen, die maatregelen zijn er ten slotte niet voor niets... Totdat de groep binnenkomt, want wat je dan ziet, is niet veel anders dan op het schoolplein van een gemiddelde middelbare school: jongens en meiden die er allemaal even ‘cool’ uitzien, in groepsverband hun mondje behoorlijk weten te roeren en zeker wel aan hun toekomst denken. Ondertussen spreken ze me met ‘mevrouw’ aan, terwijl ik weet dat sommigen net zo oud of zelfs ouder zijn dan ik ben. Tragisch? Dat zeker, maar het is toch ook altijd mooi om te zien dat sommige jongeren echt nadenken over morele kwesties zoals de doodstraf, en feitelijk hetzelfde zeggen als professoren die daar jaren over hebben nagedacht. De debatten laaien vaak hoog op, en aan zulke inhoudelijke debatten kunnen naar mijn mening veel rechtenstudenten nog een puntje zuigen.
Carrie.