Vorige week vrijdag had ik mijn ULC-ministage in Amsterdam. Supergaaf natuurlijk: mooi kantoor, iedereen netjes aangekleed en een leuk onderwerp: mededingingsrecht. Na een korte introductie over het kantoor en mededingingsrecht zelf, mochten we aan de slag met een quiz en een casus. Toen het programma was afgelopen en na nog even nagekletst te hebben tijdens de borrel, ging ik samen met Charlotte en Jeroen (bestuursgenootjes) snel de trein in: ‘Het Bestuurschweekend’ ging namelijk ein-de-lijk beginnen! Bij het zijn van bestuur hoort namelijk zo’n weekend waarbij je elkaar leert kennen en plannen maakt. Nou, dat heb ik geweten!
Rond acht uur kwamen we aan op Station Veenendaal-de-Klomp. Voor de minder topografisch begaafden: gewoon ver weg van Utrecht, met geen mens in velden of wegen te bekennen. Na eindeloos te hebben gewacht op de buurtbus en een spannende rit door het donker, kwamen we aan in, jawel, het mooie Scherpenzeel (nóg verder weg van Utrecht, in Gelderland zelfs). Toen begon het zoeken naar ons pittoreske Landal Greenpark. Laura (bestuursgenootje) had alles geregeld en wist zéker dat we de ‘Ruwinkelseweg’ inmoesten. Nou, een weg was het niet echt, meer een paadje DWARS door de weilanden heen zonder straatverlichting of wat dan ook. Maar, Laura wist het echt zeker en daar loop je dan, in je mantelpak, op je hakken, met je rolkoffertje door de modder en de wind, op zoek naar een of andere hut. Na zo’n twee km (!!!) te hebben gesjokt kwam er eindelijk licht in de duisternis. De walm van chloor uit het ‘tropische zwemparadijs’ van twee bij drie meter vermengd met een frituur-odeur kwam je meteen tegemoet. De Familie Tokkie had kennelijk besloten om een familiereunie te houden, het park zat er vol mee.
Rond acht uur kwamen we aan op Station Veenendaal-de-Klomp. Voor de minder topografisch begaafden: gewoon ver weg van Utrecht, met geen mens in velden of wegen te bekennen. Na eindeloos te hebben gewacht op de buurtbus en een spannende rit door het donker, kwamen we aan in, jawel, het mooie Scherpenzeel (nóg verder weg van Utrecht, in Gelderland zelfs). Toen begon het zoeken naar ons pittoreske Landal Greenpark. Laura (bestuursgenootje) had alles geregeld en wist zéker dat we de ‘Ruwinkelseweg’ inmoesten. Nou, een weg was het niet echt, meer een paadje DWARS door de weilanden heen zonder straatverlichting of wat dan ook. Maar, Laura wist het echt zeker en daar loop je dan, in je mantelpak, op je hakken, met je rolkoffertje door de modder en de wind, op zoek naar een of andere hut. Na zo’n twee km (!!!) te hebben gesjokt kwam er eindelijk licht in de duisternis. De walm van chloor uit het ‘tropische zwemparadijs’ van twee bij drie meter vermengd met een frituur-odeur kwam je meteen tegemoet. De Familie Tokkie had kennelijk besloten om een familiereunie te houden, het park zat er vol mee.
Om half tien ploften we neer op onze Al Bundy-banken, in campingpak en al. Na uren elkaar te hebben uitgehoord over vanalles en nog wat, was het tijd om naar bed te gaan. Nog geen zes uur later werden we wakkergemaakt door de I-Pod van allerliefste Roderick en na u-ren van beleid maken (ik ben best streng) gunden we onszelf een ontspannen avondje in Amersfoort (iets dichter bij Utrecht). Het pizzadeeg was oud, het mineraalwater gewoon slootwater en het kaarslicht was fake, evenals het Italiaanse accent van de Turkse ober, maar verder zat de sfeer er enorm goed in. We moesten ook nog 6 uur voordat de taxi ons weer zou komen ophalen, dus toen begon het slenteren van club naar kroeg naar bar. En dan denk je dus anoniem te kunnen hossen in Amersfoort, maar dan kom je al vrij vroeg een ULC-er tegen. Het is werkelijk waar net als bij Oad: je ziet ons ook overal! Uitendelijk eindigden we in een zeer foute tent waar de gemiddelde leeftijd onder de vijftien jaar lag, maar waar de muziek wel lekker blèrderig was: prima voor een bestuursweekendje. Toen we eindelijk op onze Landal-latex-matjes lagen, raakten we meteen in coma. Op zondag hebben we dan ook werkelijk niets meer uitgevoerd, behalve het kijken van foute MTV-marathon programma’s. Pff, zo’n bestuursweekend gaat je niet in de koude kleren zitten en ik was dan ook blij toen ik weer terug op het moederschip in Utrecht was!
Carrie
Carrie