Toegegeven, één van (weinige) minder aantrekkelijk kanten van een half jaar studeren in Sydney, zijn de kosten. Londen is natuurlijk ook bepaald niet goedkoop, maar alleen al om hier te komen ben je een ongeveer 2000 euro kwijt.
In mijn geval was het (return)ticket ruim 1200 euro. Daar komt dan nog eens iets van 400 euro bij voor het visum en een paar honderd voor de verplichte gezondheidsverzekering. En dan vergeet ik nog bijna de 150 euro voor een verplichte Engelse taaltoets. Als je een 8 of hoger voor Engels op je VWO eindlijst hebt, mag je die toets overslaan, maar dankzij mijn 7 mocht ik gezellig een hele middag in Arnhem luisteren naar Engelstalige verhaaltjes over zonnevlekken, tabaksplanten en opgravingen van delen van de stad Troje.
Dan ben je hier eindelijk, en dan blijkt 200 dollar per week (ongeveer 150 euro) voor een kamer (die je lang niet altijd alleen voor jezelf hebt) vrij normaal te zijn. Ouch.
In de supermarkt wordt het ook niet veel beter. Voorbeeldje: een zak chips van 175 gram (aldus kleiner dan de standaard 200 gram zakken in Nederland) kost hier omgerekend 2,25 euro. Rijst is minimaal twee keer zo duur en voor een enkele prei betaal je al gauw anderhalve euro, terwijl je daar in Nederland een zak gesneden prei van 500 gram voor krijgt.
Oh en voor rokers die overwegen te stoppen, werkt leven in Sydney beter dan welke nicotinepleister dan ook. Een pakje kost hier iets van 17 dollar. Een rib uit je lijf waar zelfs de meest verstokte roker niet van terug zal hebben.
Op de universiteit zijn de prijzen niet veel beter. Een universiteitsparaplu kost trouwens ‘slechts’ 40 dollar. Voor een bekertje koffie betaal je 3 dollar, tenminste, als je pauze lang genoeg duurt want er is eigenlijk maar één plek voor koffie en het staat daar altijd rijen dik. Het concept van de koffieautomaat moeten ze hier nog uitvinden. Aldus ben ik aan het proberen af te kicken van mijn koffieverslaving, al heb ik inmiddels een kamer ontdekt waar masterstudenten gratis koffie kunnen halen. Zij betalen dan wel 20.000 dollar per jaar, maar goed, dan krijg je wel ‘gratis’ oploskoffie.
Dat de prijzen hier beduidend hoger liggen dan in Nederland, is op zich vrij goed te verklaren: men verdient hier een stuk meer. Ik heb me laten vertellen dat het minimumloon zo ergens rond de 17 dollar ligt. Volgens mij is dat bijna twee keer zoveel als het minimumloon in Nederland.
Internet is helemaal gekkenwerk. Bijna elk abonnement heeft een datalimiet, dat ze dan ook nog eens sneaky opdelen in een deel overdag en een deel ’s nachts. Welke hond gaat nou om 3 uur ’s nachts nog zitten twitteren? Ga je over de datalimiet heen, dan verlagen ze je snelheid naar dial-up speed. Maar goed, je mag eerst ruim 300 dollar neertellen voordat ze je überhaupt aansluiten, en dan komt er nog 100 dollar bij voor de modem en ongeveer 70 dollar per maand aan abonnementskosten.
Ondanks deze klaagzang is het verblijf hier het toch dubbel en dwars waard. Of je nou in Londen, Oslo, Seattle of Sydney zit; duur wordt het altijd. Het is hier dan misschien gemiddeld genomen iets duurder, maar ik kan me geen leukere plek bedenken dan deze bruisende stad in Australië. Als je op uitwisseling gaat, dan moet je het ook meteen goed doen…