Soms ben ik het besef van tijd volledig kwijt. Een berichtje van mijn scriptiebegeleider doet me er aan herinneren dat het vandaag al maandag is en dat we vanmiddag een afspraak hebben. Ik realiseer me ook dat ik gisteren ben vergeten mijn tweede blog van de week te posten, dus dit is hem alsnog! Ik had een heerlijk weekend. En zoals zo vaak met dingen die heerlijk zijn, heb je vervolgens geen zín om aan andere dingen te denken en leef je een beetje in je eigen zeepbel waar tijd niet bestaat.
Dit weekend heb ik overigens letterlijk in een zeepbel gezeten; ik ging een weekendje naar de thermen en heb nog steeds gerimpelde vingers van het urenlang badderen, poedelen, peddelen, dobberen, soppen, afspoelen, inzepen en scrubben. M'n oren raakten verstopt van het water en zo hoorde ik het hele weekend niks. Heerlijk rustig in m'n eigen zeepbel.
Gisteren bracht ik de middag door in het zonnetje langs de zijlijn bij vriend-lief. Hoewel ik me normaal soms groen en geel erger aan schreeuwende supporters, had ik het dit keer heerlijk rustig. Ik zat namelijk nog steeds in m'n zeepbel en alle kreten en verwensingen bleven dan ook op veilige afstand; alsof ze afketsen tegen m'n zeepbel en vervolgens ver weg dreven.
S' avonds op de bank met een Daily wokje op m'n schoot kijk ik So you think you can dance. Het volume gaat bij ons thuis dan steevast omhoog. Dit keer nog een beetje extra, anders kon ik er vanaf de bank toch echt niks van verstaan.
Vannacht sliep ik als een roos. Totdat vanochtend mijn wekker afging. Aan het volume van de wekker merkte ik in één keer dat de zeepbel was verdwenen. Pats! De laatste druppeltjes water waren verdwenen uit mijn oren. Ik hoorde alles weer luid en duidelijk. Iets té zelfs. Ik vond het net zo heerlijk rustig!
Maar dat bracht me weer bij besef van tijd, bij het begin van een nieuwe week. Het weekend is weer voorbij. Vanmiddag het theoretisch kader bespreken en de rest van de week staat weer in het teken van scriptie-en scriptie-en scriptie-en. Het wordt vanzelf weer weekend, over 5 dagen.