Ik ben in de voorbereiding van het sollicitatieproces. D.w.z.: ik denk er vooral heel veel overna. Ik zet voors en tegens in mijn hoofd tegenover elkaar. Ik google onwijs veel naar tips, ideeen, vacatures en succesverhalen over knallende carrieretijgers. Tuurlijk heb ik zo onderhand wel een beetje een idee van wat ik wil. Ik heb zelfs al een optie in gedachten. Maar ik wil gewoon niet over één nacht ijs gaan. Ik wil op het moment dat er echt sollicitatiebrieven de deur uit gaan gewoon zeker weten; ik ben eruit. Dit is het. Dit wil ik. Dit wordt het.
Vrijdag ging ik eten met een aantal vriendinnen die ik in Bologna heb leren kennen. We zijn met zn zessen in totaal. Het grappige is dat we elkaar niet vaak zien, maar als we elkaar zien zijn er altijd grote ontwikkelingen. De laatste keer dat we elkaar zagen, in februari dit jaar volgens mij, toen had nog niemand een baan. Nu had ineens iederéén een baan; behalve ik en N. dan, want wij zijn nog niet afgestudeerd. Maar de vier afgestudeerden onder ons hadden allemaal een baan. En wat voor banen. En allemaal in no time gevonden. Wat nou recessie??
T. had ook rechten gestudeerd en volgt nu een Traineeship bij een of ander ministerie in Den Haag. S. studeerde bestuurskunde en werkt nu bij een adviesbureau. Onze journaliste S. eet elke week in een ander leuk restaurant om daar vervolgens een recensie over te schrijven voor het krantje waarvoor ze werkt (jealous!) en dan is er nog A., zij heeft ook rechten gestudeerd en is afgelopen maandag begonnen is bij een grote verzekeraar in Assen.
Na een uur praten over bedrijfsrestaurants, salarissen, het nieuwe flexibel werken, de kantoortuin, het fruit-plan en collega's, kijken N. en ik elkaar aan. ' En, hoe gaat het met jouw scriptie?'.
Natuurlijk hadden we allebei maar wat graag mee willen praten. Maar als we elkaar de volgende keer zien in, laten we zeggen, volgend jaar maart, dan kunnen N. en ik vast ook vertellen hoe ge-wel-dig onze baan is.