Vanochtend vond ik in mijn mailbox een berichtje van vriendin M. uit Australie; wanneer ik ein-de-lijk weer eens op skype kom? Toevallig had ik gisteren sinds weken (misschien wel maanden) weer eens op het facebookprofiel van M. zitten kijken of er nieuwe foto´s op stonden. Maar ik had geen berichtje achtergelaten. En nu mailt ze mij.
M. leerde ik 2 á 3 jaar geleden kennen in Bologna. Net als ik studeerde zij daar. En net als ik was zij zo'n 'plakkerd'; iemand die eigenlijk voor een half jaartje zou komen, maar na anderhalf jaar nog steeds onder de Bolognese portici (zuilengangen) door zwierf. Verliefd geworden op Bologna net zoals ik en al stevig ver-italiaansd, net als ik. Samen liepen we week na week de afscheidsfeestjes af van mensen die weer terug gingen naar hun home country, zelf gingen we nooit.
Toch kwam op een dag het moment dat ook M. terug moest naar Australie. Haar visum ging nu (na al meerdere keren verlengen) toch écht verlopen en dus was er geen ontkomen meer aan. Haar Italiaanse geliefde M. was ten einde raad: Sydney ligt nou niet echt om de hoek. Onbekend was dan ook wanneer ze elkaar weer zouden zien. Op een zekere avond in de zomer, na een etentje bij M.'s favoriete restaurant, bracht geliefde M. haar naar het vliegveld. Samen met vriendin J. zwaaide ik haar uit. Het bleef toch keer op keer een raar gevoel om afscheid te nemen van iemand waarmee je zoveel hebt gedeeld, niet wetende óf en wanneer je die persoon weer zal zien.
Na het vertrek van M. duurde het niet lang of de beurt was ook aan mij. Een paar maanden later, in september (nu een jaar geleden), liet ook in Bologna met pijn in m'n hart achter. Ondertussen had ik nog veel contact met M. over internet en vertelde ze mij over het wel en wee in Sydney, hoe moeilijk het was om het leven daar weer op te pikken, haar zoektocht naar een huisje en hoe erg ze geliefde M. wel niet miste.
Korte tijd later toen ik bij vriendin J. thuis was in Zuid-Italie, hoorde we ineens dat M. het uit had gemaakt met haar liefje. Ze werd gek van de afstand en zag het gewoon niet meer zitten. Wanhopig sprak geliefde M. mij aan op facebook; of ik iets van haar had gehoord, want als hij haar belde of mailde reageerde ze niet meer. Ik stelde hem gerust. Mijn gevoel zei altijd al dat het niet lang zo zou blijven.
En mijn gevoel had gelijk. Een paar maanden later, toen geliefde M. in Italie was afgestudeerd, pakte hij voor goed zijn koffers en vertrok naar Australie. Mijn vriendin M. beeindigde de huur van haar flatje en zocht wat groters, groot genoeg voor twee personen. En zo bracht hun grenzeloze liefde hen weer bij elkaar.
Gisteren bekeek ik de foto's op haar profiel en zag ik dat ze het ontzettend naar hun zin hebben samen in Sydney. Ik ben enorm blij voor hen en krijg ook elke keer weer een glimlach op mijn gezicht van dit romantische verhaal. My favorite love story. Ik besluit M. gelijk een berichtje terug te sturen, want we moeten inderdaad snel weer skypen. En dan vooral veeel herinneringen ophalen over Bologna.