Noortje im Schnee

Hee! Na een week onbereikbaar te zijn geweest in de sneeuw ben ik vanmiddag teruggekomen uit Joue du loup van wintersport met een commissie van Veritas. En..o wat fanatiek, meteen weer een blogje. Ik ging voor het eerst op wintersport en heb een topweek gehad! Heerlijk geskied en ge-apres-skied natuurlijk. Ik begon de week op een snowboard. Daar heb ik echter weinig opgestaan, dat bleek nogal moeilijk, ik ben voornamelijk op mijn kont geknald. Na één dag was mijn kont zó beurs dat ik maar besloot over te gaan op skies, dat scheen makkelijker te leren te zijn heb ik mij laten vertellen. Nou was dat deels waar natuurlijk, ik heb een (groene) piste weten te volbrengen na 2 dagen les, maar was nog steeds geen ware ski-held. Nou kon je bovenaan de groene piste komen met een sleepliftje, maar de stoeltjeslift die trok mij toch zeer, dus besloot ik met een paar vrienden mee te gaan die verder omhoog gingen, wat achteraf misschien niet het strakste plan was. Mijn fantastische -ahum- skicapaciteiten hebben voor hilarische tafarelen gezorgt. Het begon goed, ik ben keurig in de skilift blijven zitten zonder er uit te vallen. Toen kwam de piste. Het begin ging goed, daar ben ik niet gevallen. Toen kwam een heuvelig stuk, dat kon ik best aan in mijn pizzapunt, toen besloot ik wat harder te gaan door mijn skies parallel te zetten, toen ging ik zo hard dat ik de controle verloor en mijzelf lanceerde recht tegen een kind aan..een KIND!! Terwijl ik nog door de lucht vloog bood ik alvast mijn excuses aan aan het kind (8 a 10 jaar), die pakte zeer relaxt zijn skies die ik onder hem weg had gemaaid op en skiede verder en zei: "I'm OK". Gelukkig had ie maar geen pijn, ergens was ik stiekem namelijk een beetje blij dat ik "iets" raakte, omdat ik echt niet weet hoever ik anders door was gegleden, haha! Vervolgens klikte ik mijn skies weer vast en skiede verder, ik had namelijk op dat moment geen pijn, later bleek ik een soort van zwarte linkerbil te hebben van de klap, maar hé, dat is ook niet zo heel gek als je mij gezien had. Later echter kwamen we bij een soort van terror stuk, dat was zoooo steil dat ik spontaan angstig werd, ik durfde dit niet mijn mijn schamele groene piste kwaliteiten. Maarja, er was niet echt een andere optie dan naar beneden skien, dus daar ging ik....op mijn bek...de eerste keer viel ik en zakte in diep diep diep im schnee...no problem. De tweede keer maakte ik en soort van pirouette waarmee ik mijn knietjes volgens mij in elke onmogelijke richting heb gebogen, want toen ik tot stilstand kwam met mijn skies half in mijn nek hangend deden mijn knietjes echt heel veel pijn. Ik ben toen...huilend van de piste op mijn kont naar beneden gegleden, zieliger kan niet, en heb nog even een breakdown momentje gepakt bij twee wildvreemden, die ik volgens mij de stuipen op het lijf heb gejaagd met mijn hysterische gehuil. Ik ben met de bus naar mijn appartement gegaan en heb nog twee dagen als een omaatje gelopen omdat ik zo'n pijn had. Koppig als ik ben geen dokter bezocht. Inmiddels kan ik mijn knietjes zonder pijn bewegen, al hoor ik wel knik-knak-knik-knak als ik loop...Maarja..misschien maar goed ook...de volgende keer dat er een kind in mijn weg staat hoort ie me misschien aankomen..