Je ontkomt er niet aan... de scriptie.
Aan het einde van je bachelor moet je een bachelorscriptie, en aan het eind van je master de (veel grotere) masterscriptie. Een scriptie schrijven wordt door veel mensen als een hel ervaren en zorgt vaak voor veel vertraging.
Voor mij is het nu ook zover. Weliswaar hoef ik nu alleen een bachelorscriptie te schrijven, maar het kost wel erg veel tijd. Gelukkig vind ik schrijven geweldig, dus dat zal geen probleem zijn. Naast je scriptie moet je een portfolio / reflectieverslag schrijven. Hierin vermeld je wat je geleerd hebt van de opleiding, waarom je de opleiding gedaan hebt, welke problemen je hebt ondervonden etc. Volgens de universiteit nuttig voor je zelf. Maar stiekem denk ik dat er meer achter zit. Zo verwoordde mijn scriptiebegeleider: "Eigenlijk vind ik het gewoon hartstikke leuk om te lezen, ben hartstikke nieuwsgierig." En dat is het ook, het is hartstikke leuk om dergelijke dingen over anderen te lezen. Want zo zijn wij mensen wel, hartstikke nieuwsgierig en analyserend naar anderen toe maar als het op onszelf aankomt...
Ik heb namelijk werkelijk geen idee wat ik moet schrijven in dat verslag. Ik vind het ontzettend lastig om terug te blikken op mijn opleiding, en te bedenken wat ik allemaal geleerd heb. Vooral omdat heel veel dingen nu al zo vanzelfsprekend zijn: standaardarresten zitten in mijn hoofd (ik noem een Porsche-arrest op het gebied van het strafrecht, of een Haviltex-arrest op het gebied van het privaatrecht), bepaald wetsartikelen kan ik dromen en zo moeilijk is het doorspitten van een wetsboek niet... Toch waren deze dingen drie jaar geleden abacadabra voor mij, en heb ik heel veel geleerd de afgelopen drie jaar. Nu dat nog op een mooie manier verwoorden in mijn reflectieverslag...